کتاب می خواهم بمیرم ولی هوس دوکبوکی کرده ام

اگر میخواهی خوشبخت باشی نباید از این حقایق بترسی، بلکه باید در برابرشان قد علم کنی اول اینکه ما همیشه ناراحتیم و غم و رنج و ترسمان بی دلیل به وجود نمی آیند. دوم اینکه هیچ راهی نیست این احساسات را در خودمان ریشه کن کنیم

یک روز عالی عالی مارتن پاژ

پیش درآمد بالا یکی از متنهای مورد علاقه ام است که خیلی وقت ها سراغش می روم. حتی در تحمل ناپذیرترین لحظات افسردگی ممکن بود به شوخیهای دوستانم بخندم ولی هنوز از درون احساس تهی بودن کنم و بعد حس کنم معده ام هم خالی است. آن وقت بود که می رفتم بیرون تا کمی دوکبوکی بخورم چه مرگم بود؟ تا سرحد مرگ افسرده نبودم ولی خوشحال هم نبودم. بین این دو حس سرگردان بودم چیزی که بیشتر آزارم می داد این بود که اصلاً فکرش را هم نمیکردم که ممکن است خیلی از آدم ها این احساسات ضد و نقیض را هم زمان تجربه کنند و به راستی که تجربه اش هم میکردند.

چرا بلد نیستیم در مورد احساساتمان روراست باشیم؟ یعنی آن قدر از زندگی خسته...

من ولی من فقط زیادی بهش فکر میکنم. در عمل کاری نمی کنم. همین جوری دست روی دست میذارم و بعدش توی ناامیدی خودم غرق میشم. روان پزشک: چون فکر می کنی نمی تونی به کسی که انتخابت کرده خیانت کنی، خودت رو به طرف متعهد میدونی و ولش نمیکنی عوض اینکه فاصله ت رو با آدم ها حفظ کنی یا همیشه از ترس خودت رو به آب و آتیش بزنی که بعد از ورود به رابطه طرف ولت نکنه سعی کن بیشتر این جوری فکر کنی: «من هیچ تناسبی با این آدم دارم؟ از چیش خوشم می آد و از چیش خوشم نمی آد؟ دوستم آدم خیلی خاصیه در عوض من خیلی معمولی و ساده ام. این فکره من اراده ام برای خاص بودن... ۲۷۰

که مثل خوره افتاده به جونم روان پزشک پس فکر میکنی طرف مخصوصاً کسی رو واسه دوستی انتخاب کرده که خیلی معمولی و ساده است؟ آدمی که خیلی خاصه و هیچ دوستی توی شرکتشون نداره کسی رو انتخاب کرده که اصلاً خاص نیست؟

من

خب نه... و عمداً سعی میکنم رک و راست تر باشم گمونم اگه روراست بودم خیلی از مشکلات زودتر حل میشدن هرچی از طرف بیشتر خوشم می آد دلم میخواد بیشتر باهاش روراست باشم.

روان پزشک وقتی از خودت روراستی نشون میدی از چیزی نمیترسی؟ چرا واسه همین میخوام اولش فقط تا جایی که میتونم روراست باشم. من روان پزشک کار خوبی میکنی من خوشحالم که این جوری فکر میکنین این رو به دوستم هم گفتم بهش گفتم یه آدم خیلی معمولی ام و میترسم وقتی این رو بفهمه ازم ناامید بشه ولی اون هم اعتراف کرد خودش رو یه آدم معمولی میدونه من دوره نویسندگی خلاق دیده ام و توی یه انتشارات کار میکنم واسه همین با کلی شخصیت هنری سروکار داشته ام ولی راستش آبم باهاشون توی یه جوب نمیره گمونم زیادی معمولی ام ولی حتی وقتی با آدم هایی آشنا میشم که هیچ ربطی به هنر ندارن حس به جزیره تک افتاده رو وسط اقیانوس دارم. کسی که نه این وریه و نه اونوری ولی دوستم میگفت اون هم همچین حسی داره. میگفت عاشق هنرم ولی برنامه های آبکی تلویزیون رو هم دوست دارم میگفت حس میکنه یه مینوتوره؛ نیمی آدم و نیمی حیوون؛

زن جوان و موفقی به نام یک سه هی در طول زندگی بی هیچ دلیل روشنی بارها با علائم افسردگی دست و پنجه نرم میکند وضعیت سردرگم کننده ای که در آن با وجود اینکه دلش می خواهد بمیرد ولی هوس دوکبوکی هم می کند و سرانجام برای پایان دادن به این کابوس از روان پزشک کمک می گیرد. کتاب حاضر گفت و گوهای میان یک سه هی و روان پزشکش در جلسات مشاوره یادداشت های نویسنده درباره سوژه های مورد بحث در هر جلسه و پینوشتی درباره زندگی بعد از دوره درمانی او را در بر میگیرد. در بخشی از کتاب می خوانیم به امثال خودم فکر میکنم که از بیرون خیلی سرحال به نظر میرسند ولی از درون دارند می پوسند.... اصلا افسردگی چیزی هست که بشود کاملاً درکش کرد؟ امیدوارم مردم این کتاب را بخوانند و پیش خودشان فکر کنند من تنها کسی نیستم که چنین حسی دارد یا حالا می فهمم دیگران با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می کنند.