کتاب موهبت کامل نبودن نشر صابرین

کتاب موهبت کامل نبودن اثر برنی براون ترجمه اکرم کرمی نشر صابرین منتشر شده است 
رها کردن خود آرمانی و پذیرش خود واقعی

کتاب موهبت کامل نبودن به پرسش‌هایی پیرامون زندگی با تمام وجود پاسخ می‌دهد: چگونه می‌توان از موضع اصالت و احساس ارزشمندی با زندگی درگیرشد؟ چگونه می‌توان شجاعت، شفقت و پیوند صمیمانه را در خود پرورش داد تا نقص‌های خود را بپذیریم و دریابیم که هر چه هستیم کافی هستیم و ارزش آن را داریم که عاشق شویم و عشق بورزیم، احساس تعلق کنیم و شاد باشیم؟ زندگی کردن با تمام وجود یعنی اینکه از موضع ارزشمندی با زندگی درگیر شویم؛ یعنی همگام با پرورش شجاعت، شفقت و پیوند، صبح هنگام که از خواب بیدار می‌شویم با خود بگوییم مهم نیست چه کاری انجام می‌دهم و چه مقدار کارِ انجام نشده روی زمین می‌ماند. در هر صورت من کافی هستم. یعنی اینکه شب هنگام که به رختخواب می‌رویم با خود بگوییم: بله، من ناقص، آسیب‌پذیر و گاه نگران هستم، اما هیچ یک از این‌ها این حقیقت را تغییر نمی‌دهند که من شجاع هم هستم و ارزش آن را دارم که عشق و احساس تعلق را تجربه کنم.

پذیرش داستان خود و دوست داشتن خود در جریان داستان شجاعانه ترین کاری است که میتوان در تمام عمر خود انجام داد. وقتی حقیقتی مانند الگو مرتب تکرار میشود نمی توانید آن را به حساب تصادف بگذارید و نادیده بگیرید. مثلاً من هر قدر بخواهم خود را متقاعد کنم که شش ساعت خواب برای هشیاری و نشاط ام کافی است در عمل با هر میزان خواب کمتر از هشت ساعت کلافه و بی قرار می شوم و با ولع به سراغ شکلات و شیرینی میروم این یک الگو است. جالب اینکه چون سالها است الگویابی را آموزش داده ام خود در این کار خبره شده ام. 
من به عنوان یک پژوهشگر رفتار انسانها را زیر نظر میگیرم تا پیوندهای ظریف روابط و الگوهایی را شناسایی کنم که به افکار، رفتار و احساسات ما معنا می دهند. کار من کشف الگوها است و واقعاً به کارم عشق می ورزم. اما باید بگویم که تا نوامبر ۲۰۰۶ نادیده گرفتن الگوها را فقط برای زندگی شخصی و نقطه ضعفهایم گذاشته بودم. ضعف هایی که دوست داشتم انکار کنم. اما آن سال همه چیز عوض شد.

آیا عشق به دیگران میتواند بیشتر از عشق به خود باشد؟

مفهوم عشق به خود و پذیرش خود مفاهیمی انقلابی برای من بوده و هستند. در بررسی همین مفاهیم بود که از خوانندگان وبلاگ خود خواستم در این مورد نظر بدهند که آیا عشق به دیگران می تواند بیشتر از عشق به خود باشد؟ این سؤال بحثی هیجانی در بخش ارائه نظر برانگیخت. عده ای با این عقیده مخالف بودند که عشق به خود لازمه عشق به دیگران است. عده ای دیگر معتقد بودند که عشق به دیگران است که عشق به خود را در ما بر می انگیزد و البته عده ای هم اصلاً از طرح ایده خوششان نیامده بود: «ممنون که روزم را خراب کردین دوست ندارم در موردش فکر کنم. در این میان دو اظهار نظر بود که پیچیدگی این مفاهیم را با اصطلاحات روشن و سرراست توضیح میداد جاستین ولنتین، متخصص بهداشت روانی نویسنده و عکاس نوشته بود به خاطر وجود فرزندانم بود که یاد گرفتم وقتی خیلی ناراحتم بی قید و شرط عشق بورزم وقتی احساس خیلی بدی دارم، شفقت داشته باشم و بیش از مواقع دیگر بخشنده باشم. وقتی به یکی از دخترانم که خیلی شبیه من است نگاه میکنم میتوانم خود را مانند دختری کوچک ببینم این به من یادآوری میکند که نسبت به دختربچه درونم مهربان تر باشم