«هسته مرکزی این مناظره، جدالی میان سرشت پیشرفت و نتیجه‌گیری از روی بصیرت است. استیون پینکر و مت ریدلی، بر روندهای مساعد پس از جنگ در زمینه‌هایی مثل آشتی‌جویی، بهداشت و رفاه تمرکز می کنند. آنها بر این باور هستند که با توجه به نوآوری‌های سریع و گسترده در «چیزها»، «قوانین» و «ابزار»، این‌ها دلیل خوبی هستند که باور کنیم می‌توانند پایدار باشند. مالکوم گلدول ، معتقد است کسی نمی‌تواند این پدیده‌ها را به روشی‌ها و روندهای دیگری دخالت داشته‌اند و حتی به وجود خواهد آمد. گلدول همچنین عمیقا به هر کوششی در برنامه‌ریزی برای آیند، مشکوک است. آلن دوباتن، به‌صورت چشمگیری پیشرفت را مخالف حکمت و دانش تعریف می کند. او اساسا درباره بشریت، دیدگاه تیره و تاری دارد و استدلال می کند که بدبینی در باب آینده، تضمینی حیاتی برای روبه رو شدن با پیشامد‌های قریب‌الوقوع است!»
تلگرام
واتساپ
کپی لینک