کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست قطع رقعی

(اندوه،فقدان)

بریده ای از کتابچگونه از این کتاب استفاده کنیم؟ کتاب پیش رو به چهار قسمت تقسیم شده است : واقعیت فقدان , با سوگمان چه کنیم , دوستان و خانواده , و مسیر رو به جلو. در حین مطالعه کتاب , با گزیده ای از نوشته دانشجویان دوره های "سوگتان را بنویسید " مواجه خواهید شد. گفته های آنها اغلب حتی بیشتر از گفته های من جنبه های چالش برانگیز و چندگانه ی سوگ زندگی را صادقانه و آشکارا نشان میدهد. اگرچه کتاب به نوعی به صورت خطی پیش میرود , هرجا خواستید به دیگر  قسمت مراجعه کنید. درست مثل سوگ که هیچ روش قطعی و درستی برای بررسی آن وجود ندارد ؛ به خصوص در فقدان تازه وقوع یافته که میزان درک فرد از اطرافش محدودیتی دارد. حتی اگر قبل از فقدان تازه وقوع یافته که میزان درک فرد از اطراقش محدودیتی دارد. حتی اگر قبل از فقدان دقت و تمرکز زیادی داشته اید , سوگ انها را به شکل قابل توجهی کاهش می دهد و مسائل را به بخش های قابل کنترلی تقسیم میکند ( دربخش دوم , بیشتر  درباره چگونگی تاثیر گذاری سوگ در مغز و بدن شما صحبت میکنم.بخش اول کتاب در مورد فرهگ سوگ است و اینکه چگونه به دردهایی مثل درد شما میپردازیم. این بخش در ریشه های تاریخی بی سوادی عاطفی و تفاوت های زیاد ما در مواجهه با واقعیت های درد می کاود. این بخش نگاهی بازتر به فقدان می اندازد ؛ نگاهی به ظاهر سوگ و عشق وقتی با دید وسیع تری بررسی شوند. اگر دنیانیان به تازگی از هم پاشیده است , چرا باید این نگاه بازتر برایتان مهم باشد ؟ چرا باید برای دانستن اینکه مردم این دنیا چقدر از نظر عاطفی بی سواند وقت بگذارید ؟...

تصادی دوگانه در انسان بودن وجود دارد اول اینکه هیچ کس نمی تواند به جای شما زندگی کند یعنی هیچ کس نمیتواند با آنچه شما باید با آن مواجه شوید رو به رو شود یا آنچه را شما باید احساسش کنید احساس کند و هیچ کس نیز قادر نیست به تنهایی از پس زندگی بر بیاید. دوم اینکه همه ی ما در این تنها نوبت زندگی مان آمده ایم برای عشق ورزیدن و از دست دادن هیچ کس نمی داند چرا اما همین است که هست. اگر به عشق پایبند باشیم به ناچار با فقدان و سوگ هم آشنا خواهیم شد. اگر از فقدان و سوگ دوری کنیم هرگز حقیقتاً عشق را تجربه نخواهیم کرد. با این وصف با تمام قدرت و به طور اسرار آمیزی این شناخت هر دوی عشق و فقدان است که ما را کاملاً و عمیقاً زنده نگه خواهد داشت. مگان دیواین که عشق و فقدان را عمیقاً تجربه کرده است، همدمی قوی و دلسوز است. او که خودش عزیزی را از دست داده است، می داند زندگی برای همیشه تغییر خواهد کرد و هیچ راهی هم برای کنار آمدن با آن نیست و زندگی در جریان است. فقدان و سوگ دیدگاهمان را تغییر میدهد دنیای ما برای همیشه تغییر کرده است و هیچ راهی نیست که بخواهیم به دنیای قبل مان برگردیم. یگانه وظیفه ی درونی شما ایجاد نقشه ای جدید و دقیق است. مگان هوشمندانه می گوید ما اینجا نیستیم که درد خود را بر طرف کنیم بلکه اینجاییم که بر آن مرهم بگذاریم.»

حقیقت این است آنهایی که رنج را تجربه میکنند معرفتی کسب میکنند که بقیه ی ما به آن نیاز داریم با توجه به اینکه در جامعه ای زندگی میکنیم که مردم از احساس کردن هراس دارند مهم است تا عمق سفر انسانی مان را به روی یکدیگر باز کنیم که تنها با تجربه ی احساساتمان می توانیم از آن آگاه شویم.

در نهایت استحکام پیوند عشق و دوستی واقعی وابسته به این است که چقدر می توانیم عشق و فقدان را با هم تجربه کنیم بدون اینکه یکدیگر را قضاوت یا از خود دور کنیم؛ یعنی بدون اینکه بگذاریم دیگری در اعماق وجودش غرق شود یا او را از غسل تعمید روح که در آن اعماق در انتظارش است محروم کنیم. همان طور که مگان تأیید میکند آرامش حقیقی در این است که به دردهای همدیگر وارد شویم و خودمان را درون آنها بشناسیم.»

وظیفه ی ما به تنهایی و باهم این نیست که درد و فقدانی را که حس میکنیم به حداقل برسانیم، 

 بخش اول: وضعیت همان قدر که فکر میکنید مسخره است | ۶۳

واقعی ای به ما کمک میکند انسان تر شویم، نه اینکه از انسان بودن فراتر برویم؛

بیشتر ارتباط داشته باشیم، نه اینکه کمتر وابسته باشیم. بسیاری از آنچه ما اکنون میانبر معنوی مینامیم همان شکاف قدیمی میان مغز و قلب است تلاش برای برتر شدن از انسان به وسیله عقلانی تر شدن این کار را انجام می دهیم چون انسان بودن درد دارد درد دارد چون عاشق میشویم، چون ما به افراد پیرامون خود متصلیم و وقتی میمیرند برای مان دردناک است. وقتی چیزی را که دوست داریم از دست میدهیم درد دارد گرایش معنوی موجب می شود شما به درد و رنج و سختی که همگی بخشهای عشق است، آغوش باز نشان دهید. پیشرفت در حوزه های فکری و یادگیری موعظه های معنوی فقط راه دیگری است که تلاش میکنیم از طریق آن در مقابل احساسات از خود محافظت کنیم. راه دیگری است که سعی میکنیم به وسیله ی انکار کردن دل بستگی های مان از همان دلبستگیها محافظت کنیم ممکن است ادعا کنیم این اندیشه ی برتر است، اما غریزه ی بقای ساقه ی مغزمان است که همه چیز را در دست دارد. چیزی که ما نیاز داریم دستگاه کناره ای ماست ظرفیت ما در دیدن خودمان در دیگران و پاسخ با عشق.

راه از سر گذراندن درد انسان بودن نه انکار آن بلکه تجربه ی آن است. این است که اجازه دهیم وجود داشته باشد؛ اجازه دهیم باشد بدون اینکه متوقفش کنیم یا آن را عقب نگه داریم یا در شکلهای جدیدتر و مدرن تر مقاومت ادعا کنیم انسان توسعه یافته دردمند باقی نمیماند این حرفها چرند است؛ حرف نخبه گرایان است با همین حرف هاست که به درد اجازه نمی دهید وجود داشته باشد تا به خط هنجار شادی برگردید. شما به درد اجازه ی بروز میدهید چون واقعی است چون اجازه ی بروز دادن آسان تر از مقاومت کردن است. چون با توجه به ماهیت درد اجازه ی بروز دادن سالم تر، نرم تر، آرام تر و تحملش راحت تر است؛ حتی زمانی که شما را از هم می درد. چون تحمل تماشای درد بدون خاموش کردن یا انکار آن همان روشن فکری است. انعطاف پذیری و هوش احساسی شما باید کاملاً ایمن باشد تا بتواند نگاه شما را بر واقعیت فقدان حفظ کند.

آن چه از دست رفته است بر نخواهد گشت. این جا درون این حقیقت، هیچ چیز زیبایی وجود ندارد. پذیرش مهم ترین چیز است درد دارید دردتان بهتر نمی شود.

واقعیت اندوه با آن چه دیگران از بیرون میبینند بسیار متفاوت است. دردی در این دنیا وجود دارد که نمی توانید با شادی از تن تان بیرون کنید. به رامحل نیاز ندارید. نیاز ندارید اندومتان را پشت سر بگذارید. شما به کسی نیاز دارید که اندوم تان را بفهمد و بپذیرد به کسی نیاز دارید که وقتی در میان وحشت سوسوزاننده ایستاده اید و به حفره ای خیره می مانید که زمانی زندگی شما بوده است. دستهای تان را محکم بگیرد.

بعضی چیزها را نمی توان درمان کرد؛ فقط باید آنها را به دوش کشید.

از متن کتاب

وقتی فقدانی دردناک یا اتفاقی تکان دهنده دنیای تان را تیره و تار می کند، اولین چیزی که باید بدانید این است: اندوهگین شدن هیچ ایرادی ندارد مگان دیواین می گوید: «اندوه همان عشق است. در وحشی ترین و دردناک ترین شکل خود؛ واکنشی طبیعی و عاقلانه به از دست دادن اما چرا فرهنگ ما اندوه را بیماری ای می داند که باید درمان شود. آن هم در سریع ترین زمان ممکن؟ در عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست مگان دیواین رویکردی جدید و عمیق به تجربه ی اندوه و همچنین نحومی تلاش ما برای کمک به کسانی که مصیبت دیده اند ارائه می دهد. مگان که تجربه ی اندوه از هر دو جنبه هم به عنوان در مانگر و هم به عنوان زنی که شاهد غرق شدن همسر محبوبش بوده را دارد با بینشی عمیق از حقایق ناگفته ی فقدان، عشق و التیام می نویسد. او هدف تجویز شده ی جامعه برای بازگشت به یک زندگی شاد و عادی را بی اعتبار کرده و راه میانه ی بسیار سالم تری را جایگزین میکند راهی که ما را دعوت می کند زندگی را در کنار اندوه بسازیم به جای این که تلاش کنیم بر آن غلبه کنیم.

مکنان می نویسد: «غم و اندوه - درست مثل عشق نیازی به راه حل ندارد. این کتاب با داستانها تحقیقات نکات زندگی و شیوه های عملی خلاقانه و مبتنی بر آگاهی و همچنین تجارب نویسنده راهنمای منحصر به فردی است برای اتفاقات ناگواری که سر راه همه ی ما چه در زندگی شخصی خودمان و چه زندگی کسانی که دوستشان داریم - قرار می گیرد. عی ندارد اگر حالت خوش نیست کتابی است برای آنان که اندوهگین اند و برای کسانی که آنان را دوست دارند؛ کتابی برای همه ی کسانی که به دنبال دوست داشتن بهتر و بیش تر خود و دیگران اند.