کتاب پتش خوآرگر 3

«هیلاری دَری»، دختر شاه پریان، بدون اجازه پدرش با شاهزاده هفت کشور، پَتَش‌خوارگر، ازدواج می‌کند. برادر هیلاری شبانه به خانه آن‌ها می‌رود و خواهرش را می‌دزد و به سرزمین پریان می‌برد. پتش‌خوارگر به دنبال همسرش به آن سرزمین می‌رود و برای اینکه همسرش را به خانه بازگرداند، به خواسته‌های شاه پریان تن در می‌دهد.

سه سرشه پوزه ی شش چشم غوغایی از برهم خوردن با هزاران خفاش کوچک و صدها ابرخفاش به پا خاست و سرتاسر آن دالانهای خاموش و مرموز را که به تالار خواب اژدهایان می رسید در برگرفت. با این صدا، آن دو اژدهای کوچک و تنها، از وحشت به خود آمدند و کوشیدند جایی برای نهان شدن بیابند. دقایقی پیش تر، مادر اژدها با شتابی هولناک از جا برخاسته و به سوی سیاهچال شتافته بود و در پی او ارثن که عروسش در قفس بود و برادر و خواهر کوچ خویش را تنها گذاشته بود. . اینک اما به ناگهان، فوجی از خفاشان در هجومی هماهنگ، از دالانهای مترو انتهای غار برخاسته بودند و همه جا بال می زدند و جیرجیر می کردند. اژدهاک ریز جثه با حیرت به چشم های خونبار و دندان های تیز و براق شان نگریست و تریش اژدهای کوچک در پس او مخفی شد. خفاش ها اما تا آن حد که همه ی سقف و دیوارهای تالار را بپوشانند، به تالار اژدهایان سرازیر شدند و بعد بی هیچ حرکتی همان جا نشستند و چشم انتظار فرمانی نامعلوم ماندند... آنگاه صدای فش و فشی مرگبار از سوراخی تاریک و ناپیدا برآمد و افزون شد تا آن مایر سفید و ستبر سایه ی بلند خویش را در تابش یک روشنایی سرخ به آنجا کشاند. جثه اش ده برابر ماران بزرگ زمین بود و نیروی همه ی مهیب دیوان در چشمان او زبانه میکشید. با شتابی ماروش می خزید و زبان به هر سو می چرخاند، گویی آمادهی گزیدن هر جنبنده ای بود که بخواهد او را ان خویش باز دارد... سرانجام از سر صخره ای سرازیر شد و با دیدن آن دو بچه اژدهای رها شده نوایی آرام بخش سر داد. بچه ها در سکوت لرزیدند و تماشایش کردند تا او به آوای اطمینان بخش یک پدر دلسوز سخن آغاز کرد: مادرتان رفته است بچه ها! او رفته پیش پدرتان و دیگر هرگز برنمی گردد... اژدها سه سر با اینکه کوچک ترین فرد خاندانش بود با جسارت پرسید: «تو دیگر که ای ؟!» و تریش کوچک نیز با بغضی در گلو پرسید: کجا رفت بی ما؟! آرثن کجا...؟ مار سفید با شفقتی ساختگی برگرد سکوی آن ها پیچید و زمزمه کرد: «من عموی شما هستم، نمی بینید چه زود خودم را به تان رساندم؟ آمده ام که نگذارم برادرزاده های عزیزم اینجا تنها بمانند و از دست بروند... صدایش را پایین آورد و ادامه داد: دشمنان ما هنوز توی این غارند و به زودی سراغ شما هم می آیند... ولی هنوز زمان نبرد شما نرسیده است!» سر بر انبوه خفاشان آویزان بر دیواره ها چرخاند و ادامه داد: «از این جوجه های سیاه هم نترسید، بخشی از سپاهیان عموی قدرتمند شما هستند که برای محافظت از شما و گنج هایتان به اینجا آمده اند!» اژدهاک با خشمی که در هر سه گلوی کوچکش دویده بود، دود و شعله ای اندک برآورد و با هر سه دهان خویش فریاد کشید: «اما من فرار نمیکنم! می مانم و با کسی که مادر و برادرم را بزند، میجنگم تا...» مار سفید با نهیبی ناگهانی در چشمان خیره اش، به سوی آن دو اژدهای می خواهی ببینی چه بر سر برادر و مادرت آمده؟ آنوقت شاید به جای بلبل زبانی برای عموی دلسوزت، کمی قدرشناس تر حرف بزنی!» تریش از هجوم آن مار مهیب وحشت کرد ولی اژدهاک با جسارتی ورای سن و سالش در برابر او سینه سپر کرد و پس نکشیده و پاسخ داد: «اگر راست میگویی نشان مان بده!» خزنده ی سفید بیدرنگ پیش رفت و پشت فلس دار و بزرگش را طوری به سوی آن دو بچه اژدها گرفت که بر او سوار شوند و زمزمه کرد: «اطاعت عالیجناب کوچک! منتها به شرط اینکه بعد از آن، بی سروصدا با عموی تان به جای امنی بیایید...» مکثی کرد و سپس فش و فش کنان ادامه داد: «روزی خواهد رسید که انتقام مادر و برادرتان را از آدمیزادگان پلید و پریان بدذات خواهید گرفت، روزی که با هم نسل آنها را از روی زمین ور می اندازیم ... ولی تا آن روز باید صبر کنید و هر دو با نقشه ی تازهی عموجان جلو بروید!» اژدهاک بی تردید سوار شد و پس از او زیر نگاه سنگین خاشان ، تریش کوچک بر کمرگاه ستبر و لغزان عمویش نشست. آن گاه با یک اشارتی مار، موج عظیمی از خفاش ها از سر تالار برخاست و با جیرجیری کرکننده، پیشاپیش ارباب شان در میان دالانهای گنج خانه تقسیم شد. ازتائس تا نیز به راه افتاد و اژدهایان کوچک چنگال های شان را بر فلسهای لیزوسرد او فرو بردند تا خود را در آن خزیدن پرشتاب، بر پشت او نگاه دارند. و تریش اژدها دید که چگونه هر یک از آن موش پرندگان سیاه تکه ای از گنج گرانبهای مادرشان را با پا و دهان خویش برداشته اند و به درون دالان های تاریک و ناشناخته ی ته غار می پزند. مار بزرگ پیش از آنکه شکی به دل آنها بیفتد، زمزمه کرد: «این بخشی از گنج های خاندان من و شماست که آن را برای نبرد بزرگ مان نگاه خواهم داشت، برای روزی که بزرگ شوید و دلتان بخواهد لای شان بغلتید و کیف کنید...»