استفانو بنی متولد ۱۲ اوت ۱۹۴۷ است در بولونیا، واقع در شمال مرکزی ایتالیا. نوشتن را با روزنامه‌نگاری شروع کرد، با روزنامه‌ی ایل مانیفستو و مجله‌ی پانوراما، که این همکاری هنوز هم ادامه دارد. کتاب اولش، «کافه‌ی ورزش» را در سال ۱۹۷۶ انتشارات موندادوری، از بزرگ‌ترین ناشران ایتالیا منتشر کرد. از آن به بعد، بنی رمان‌های متعددی نوشت، همچنین چند مجموعه داستان و شعر نیز به آثارش اضافه کرد. نمایشنامه‌ها و فیلمنامه‌هایی هم که نوشته خودش کارگردانی کرده است.

استفانو بنی، در کنار اومبرتو اِکو، فیلسوف و نشانه‌شناس، و نانی مورتیِ سینماگر، از وارثان فضای فرهنگی-اجتماعی سال‌های پس از جنبش دانشجویی ۱۹۶۸ در ایتالیاست که نتیجه‌ی آن اکتسابِ گونه‌ای نگرش ناقدانه به دنیای پیرامون است که سخت آکنده از طنزپردازی است و در بسیاری موارد حتی به طنز سیاه کشیده می‌شود.

اگر اومبرتو اِکو، با تکیه بر نشانه‌شناسی، به ژرفای سده‌های میانی می‌رود و با نام گل سرخ بیرون می‌آید و نانی مورِتی در آثار سینمایی‌اش به درون‌شناسی رابطه‌ی فرد و اجتماع می‌پردازد، استفانو بنی فضایی تخیلی را وارد جامعه‌ی مدرن می‌کند و آن را گسترش می‌دهد و متقابلاً از درون جامعه‌ی مدرن به درون فضایی علمی-تخیلی می‌رود و روایت‌هایی می‌پروراند که یکی شگفت‌انگیزتر از دیگری است. بنی با این روایت‌ها، که با نوآوری‌هایی در زبان نوشتاری نیز همراه‌اند، جایگاهی فراتر از یک نویسنده‌ی پسامدرن پیدا می‌کند.

مارگریتا دولچه ویتا، دیگر تنها نیستی، بئاتریچه‌ها و کافه زیر دریا از جمله آثار ترجمه شده استفانو بنی به زبان فارسی است.